ربانحال حضرت ام البنین سلام‌الله‌علیها قبل از وفات
کسی که غـم به دلش کـرده آشـیانه منم شـرارِ درد به جـانـش کـشد زبـانـه منم کسی که در دل دریای غم فتاده و نیست ره نجـاتـش از این بـحـر بی‌کـرانه منم کسی که مادر خوشبخت روزگاران است ولـیـک تـیــر بـلا را بُـوَد نـشـانـه مـنـم کسی که هـمسریِ با عـلی بُوَد فخـرش ولیک غم زده بر هـسـتی‌اش زبانه منم کـسی که سـیـده اُمّ‌الـبـنـیـن بُـوَد نـامـش ولیک مـانـده از این نـام بی‌نـشـانـه منم به یـاد قـبر عزیزان خویـشتن هر روز کسی که سـاخـتـه انـدر بـقـیـع لانه مـنم شدم غریب پس از عون و جعفر و عباس کسی که بار غـریـبی کـشد به شانه منم کسی که چار پسر بوده حاصل عمرش که از شـهـادتـشان خورده تـازیـانه منم شـنـیده‌ام که جـدا شد دو دسـت عـبـاسم کسی که دست به سر زد در این میانه منم غـریبِ دشت بـلا را دریغ مـادر نیست کسی که گریه بر او کرده مـادرانه منم دو نـازدانـه ز عـبـاس من به جـا مـانده کسی که سوخته با این دو شمعِ خانه منم قلم زده است «مؤید» چو در مصیبت من کـسی که شافـع او شد به این بهـانه منم |